poniedziałek, 28 grudnia 2009

Następne Aspekty Hodowlane ...


Ryc. 4. Ogon szynszyli wyglądem przypomina pędzel.


Okrywa włosowa Piękna srebrnoszara barwa, niezwykła delikatność i puszystość sprawiają, że futerko szynszyli jest uważane za jedno z najpiękniejszych futer świata. Okrywa włosowa jest niezwykle gęsta - na 1 cm? może znajdować się nawet 25 000 włosów (Gromadzka-Ostrowska, 1998) - pomimo to nie wymaga skomplikowanej pielęgnacji, a włosy zdrowego zwierzątka nigdy się nie kołtunią i nie spilśniają. Futerko szynszyli składa się przeważnie z włosów puchowych, które tworzą doskonałą warstwę izolacyjną, chroniącą zarówno przed zimnem, jak i przed przegrzaniem (Jarosz, 1993). Włosy szynszyli rozmieszczone są grupowo. Pojedyncza kępka włosów składa się z 1-5 pęczków włosów puchowych, włosa przewodniego umieszczonego pośrodku między pęczkami i kilku włosów krótkich (Jarosz i Rżewska, 1996). Długość włosów w partii grzbietowej - 21-28 mm. Młode szynszyle przychodzą na świat w futerku, które nazywa się pierwotną okrywą włosową, nie jest ono jednak tak piękne jak u dorosłych osobników (Jarosz, 1993). Początkowo ich okrywa włosowa jest znacznie rzadsza, mniej sprężysta i nie ma jeszcze wyrośniętych włosów przewodnich, które nadają futerku piękny połysk. Wraz z wiekiem młode szynszyle wymieniają swoją młodocianą okrywę włosową i jest ona w pełni dojrzała między 9. a 12. miesiącem życia (Jarosz i Rżewska, 1996). Linienie. Dorosłe szynszyle przechodzą linienie, czyli wymianę okrywy włosowej, dwa razy w roku - na wiosnę i na jesieni. Polega to na tym, że stare włosy wypadają, a na ich miejscu wyrastają nowe. Proces ten jest jednak mało widoczny i nieregularny (Jarosz, 1993). Wypadanie futra. Szynszyle mają charakterystyczny odruch obronny polegający na wypuszczaniu włosów, kiedy zostaną nieumiejętnie schwytane lub wystraszone (Jarosz i Rżewska, 1996). Takie zachowanie to przystosowanie szynszyli, które w naturalnym środowisku pozwala im uciec w ostatniej chwili przed chwytającym je drapieżnikiem. Dlatego szynszyle nie powinny nigdy być gwałtownie łapane, a na ręce należy brać je w odpowiedni sposób. Najlepiej objąć delikatnie zwierzątko w okolicy szyi jedną dłonią, a drugą wsunąć pod brzuszek. Kiedy szynszyla jest już na rękach, można powoli puścić uchwyt, dając jej większą swobodę, a ewentualnej ucieczce zapobiegnie delikatne przytrzymanie jej za ogon. Niektóre źródła podają, że wypadanie futra u szynszyli związane jest także z nadmiernym stresem. Pielęgnacja futerka. Szynszyle mają niezwykle gęstą i delikatną okrywę włosową. Aby zawsze wyglądała pięknie, trzeba zapewnić zwierzątku możliwość regularnych kąpieli piaskowych. W naturalnym środowisku szynszyle wykorzystują do tego celu pył wulkaniczny znajdujący się we wgłębieniach skalnych (Rżewska, 1993), natomiast w hodowli amatorskiej używa się specjalnego piasku lub pyłu dla szynszyli kupionego w sklepie zoologicznym. Nie wolno stosować zwykłego piasku, ponieważ może on być zanieczyszczony i wilgotny, a ostre krawędzie ziarenek niszczą delikatne futerko szynszyli. Pojemnikiem do kąpieli może być także metalowa miska, gliniany garnek lub szklane akwarium. Szynszyle powinny być kąpane przynajmniej 3 razy w tygodniu. Nie zaleca się dodawania talku do pyłu kąpielowego, gdyż jego nadmiar może spowodować przesuszenie i pękanie skóry oraz jej wtórne zmiany (Sulik i Szatkowska, 1995). Podczas kąpieli szynszyle usuwają martwe włosy, zabrudzenia i nadmiar tłuszczu z futerka. Piasek zapobiega sklejaniu się włosów i sprawia, że futerko jest jednolite i nie ulega rozdwojeniu. Kąpiel dla szynszyli jest nie tylko zabiegiem pielęgnacyjnym, ale także sprawia im dużą przyjemność. Zwierzątka zawsze bardzo chętnie wskakują do kąpieliska i z radością tarzają się w piasku. Czynność ta pozytywnie wpływa na psychikę i zmniejsza stres. Odmiana standardowa - dzika Jest najbardziej popularnym umaszczeniem szynszyli. Grzbiet i boki zwierzątka są w kolorze niebieskoszarym, natomiast brzuszek jest biały (Jarosz i Rżewska, 1996). Umaszczenie standardowe mają szynszyle żyjące w naturalnym środowisku, dlatego nazywane jest ono także umaszczeniem dzikim (Alderton, 2002). Charakterystyczną jego cechą, która ułatwia szynszylom skuteczne maskowanie, jest strefowe zabarwienie włosa, co określa się jako typ aguti (Jarosz i Rżewska, 1996). Nasada i końcówki włosów są jasne, a środek ciemny, dzięki temu zwierzątka są znacznie mniej widoczne dla drapieżników.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz