Narządy zmysłów Mówiąc o zmysłach szynszyli, należy pamiętać, że są to zwierzęta o typowo nocnym trybie życia, ponadto, jak większość gryzoni, są narażone w naturalnym środowisku na ataki wielu drapieżników. Dlatego ich narządy zmysłów nie tylko muszą z idealną precyzją rozpoznać i zlokalizować każdy podejrzany zapach oraz dźwięk, ale także są odpowiedzialne za sprawne poruszanie się w ciemnościach. Węch - szynszyle mają doskonały węch. Kiedy będziemy uważnie obserwować zwierzątko, zobaczymy, że jego nos stale się porusza, intensywnie węsząc. W ten sposób szynszyle zdobywają wiele cennych informacji o otoczeniu. Węch jest także niezbędny w poszukiwaniu i badaniu pokarmu. Każdy pokarm szynszyla najpierw dokładnie obwąchuje. Jeśli nowa mieszanka nie ma odpowiednio zachęcającego zapachu, zwierzątko nawet jej nie spróbuje. Wrażliwy zmysł powonienia pozwala rozpoznać nie tylko inne osobniki, ale także opiekuna. A wzajemne obwąchiwanie się członków grupy prawdopodobnie jest formą pozdrawiania się (Alderton, 2002). Słuch - duże uszy szynszyli są w stanie wychwycić nawet najsłabsze dźwięki i szybko zlokalizować ich źródło. Zwierzęta te odbierają dźwięki dochodzące zarówno z przodu, jak i z tyłu w zakresie od 50 Hz do 33 kHz (Gromadzka-Ostrowska, 1998 za Heffnerem i in., 1995). Wykres ostrości słuchu szynszyli jest bardzo podobny do audiogramu człowieka, dlatego gryzonie te wykorzystuje się jako zwierzęcy model w badaniach medycznych nad fizjologią i patofizjologią narządu słuchu oraz mechanizmami utraty słuchu związanymi z procesami starzenia się u ludzi. Pewne badania wykazały również, że szynszyle mogą rozróżniać mowę artykułowaną - pojedyncze sylaby i słowa (Gromadzka-Ostrowska, 1998 za Kuhl i Miller, 1975). Szynszyle są zwierzętami bardzo "gadatliwymi", w kontaktach między sobą posługują się bogatą wokalizacją złożoną z wielu dźwięków o różnej modulacji (Gromadzka-Ostrowska, 1998 za Eisenbergiem, 1974). Mogą porozumiewać się za pomocą cichych nawoływań i ledwo słyszalnych pomruków, czasami wydają dźwięki podobne do kaszlu. W swoim repertuarze mają także wysokie nawoływania, którymi informują o zbliżającym się niebezpieczeństwie inne osobniki (Alderton, 2002). Wzrok - szynszyle mają również doskonały wzrok. Ich duże oczy, podobnie jak u innych nocnych zwierząt, są wspaniale przystosowane do widzenia w ciemnościach (Alderton, 2002). Nawet w dzień podczas drzemki szynszyle są bardzo czujne, a ich oczy nie są nigdy do końca zamknięte, co pozwala na dokładne obserwowanie otoczenia nawet podczas odpoczynku. Dotyk - sterczące na pyszczku wąsy (wibrysy) dostarczają wiele cennych informacji o najbliższym otoczeniu, zwłaszcza w ciemnościach zapewniają dobrą orientację i zapobiegają wpadaniu na przedmioty, podobnie jak wąsy kota (Alderton, 2002). Przednie łapki z chwytnymi palcami także służą do poznawania otoczenia. Są bardzo wrażliwe i zwierzątko często wykorzystuje je do badania różnych rzeczy. Na stopach wszystkich szynszylowatych znajdują się mięsiste opuszki, a ich podeszwy nie są pokryte futrem.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz